2021/01/04

Saskibaloia askatu!

Lau urte, jaurtitzen ez dakien NBAko MVP bat (bi aldiz), pandemia mundial bat, saskibaloien esperientzia frustragarri ugari eta puskatutako klabikula bat kostatu zait berriro ere idazten jartzea. 

Urte askotan defentsako lanak erakarri izan duen entrenatzailetzat izan dut nire burua. Gogoko izan dut aurkariaren indarguneak "suntsitu" eta alderi taktikoan garaitzea. Hau da, jokaldiekin eta scouting-arekin, nire egoa indartzen nuen eta batzutan partiduak irabazten genituen.

Nork egiten du defentsako lana Play Stationean jokatzen dugunean? Sarrera bat ordaintzen dugunean, nork bilatzen ditu defentsako lana egiten dituen taldeak? Baino batez ere, umeak ginenean, nork ez zituen bere saskiratzeak kontatzen edo lagunei esaten? Jokalari izan garenok, beti dugu gogoan puntu asko sartu genituen partidu hori. 





Gure jokalariek denbora asko daramate saskibaloiaz gozatu gabe. Gaur egun, gure gizarteak bizi duen egoeraren ondorioz, albiste positiboak behar ditugu. Puntuak behar ditugu. Irripar txikiak behar ditugu eta irripar horiek, puntuen itsura daukate. 

Entrenatzaile bezala, aurten behintzat (eta beti ahal bada), eman poza gure jokalariei. Saskibaloia maite dugu eta jokalariek "deskonektatzeko" arriskua duten honetan, eman irriparrak. Jokatzeko aukera eduki bezain pronto, eman puntuak, eman abiadura, eta eman ondo pasatzeko saskibaloia. Irabaz dezagun puntu bat gehiago sartzen eta ez bat gutxiago jasotzen. 




Houstonen eredua ez da arrakastatsua izan. Modelo matematiko bati jarraituz eraikitako proiektua. Baino ez ahaztu, hirukoek bikoek baino gehiago balio dute... eta jaurtitzaileek espazio ugari sortzen dute. Beti pentsatu izan dut, erasoko jokoa, espazioen borroka bat izan dela. Espazio horiek erabili saskirako bidea errazteko, eta ez pentsatu defentsako balantzean... erasoko errebotea bereziki baliotsua da.

Azkar nola jokatu... hurrengo kapitulorako. Ondo izan!!






2016/05/12

Frustrazioa errendimenduan

Frustrazioen kontrola ezinbestekoa da kirolari baten garapenean.
Kirol hezitzaile bezala, nere kezka handienetarioa gazteek kirola ez uztean datza. Kirola (taldeko kirola) uzten dutenen artean, beraien perfilean fijatzen hasi nintzen eta asko errendimenduan egondakoak dira edo gazteetan selekzioetan aritutakoak.
Gazteetatik errendimendu linea batean aritutakoak hoberenak izatearen motibazioa daukate. Gizarte edo ingurukoen onespena jasotzen dute. Horrek gogor entrenatu eta sakrifizio handiak egitera eramaten ditu. Agian profesionalak izango diren ametsarekin baino lehen zailtasunarekin besoak jetsiko dituzte. Lehen zailtasunarekin ez dute orain arte eginiko esfortzu horiek egiteko gogoa edukiko. Hoberenak izaten jarraitzen badute, goi mailara iritsi daitezke baino gure gizarte hontan jokalariak prestatzen al ditugu zailtasunei aurre egiteko? Arazoak konpontzeko prest daude? Ez ditugu jokalariak frustrazioak gainditzeko prestatzen.
harrobia
Errendimendu goiztiarrak edo adin goiztiarrean entrenamendu karga handiek, seguraski emaitza onak emango ditu kirol horretako, (edo kasu honetan saskibaloieko) lehen partiduetan. Gazteak partidu asko irabaziko ditu eskuratu dituen gaitasunei esker. Bere ikaskuntza mailaren %ko handia jasoko duelako. Bi adibide:
A taldea: Potentzial oneko taldeak 1tik 100ra ikasteko badauka, 70 ikasiko du adin goiztiarrean, 3 aldiz gehiago entrenatzen duelako. Partiduak irabazteko tresnak ikasiko ditu. Fisikoa erabiliz, puntu errexak bilatzeko egoerak landuko ditu, habilezia orokorrak alde batera utziz seguraski. Edo jokalari hoberenak talde berean jarriko dira. Hoberenak talde berean jarriz, jokalari batzuek ez dute iñoiz hoberena izatea zer den baloratuko edo rol horiek ez dituzte ezagutuko etorkizunean noizbat hori izan behar badute. Rol horiek ere landu behar dira. Talde honek txapelketak lortuko ditu edo goran ibiliko da. Jokalari asko selekzioetara joango dira. Baino benetako saltoa ematen ez badute, junior garaian jokatzeari utziko diote, nahiz eta sekulako talentua eduki. Garai goiztiarrean asko entrenatu dute eta hobetzen jarraitzeko motibazioa bukatu zaie. Lehen hoberenak ziren, orain beste batzuk beraien mailan daude. Saiatzen jarraitzeko gogoa bukatu da. Frustrazioa iritsi da.
B taldea: Potentzial oneko taldeak 1tik 100 ikasteko badauka, 20 ikasiko du. Ez du gehiegi entrenatuko baino gaitasun orokorrak landuko ditu. Umeek beti izango dute jokatzeko gogoa, ez dutelako gehiegi entrenatzen. Saskibaloieko gogoa izango dute, denbora hori dosifikatuta daukatelako. Ez dituzte partidu asko irabaziko baino gogoz jokatuko dute, borrokatuz, badakitelako A baino talde okerragoa direla. Urteak joan ahala, behin gorputzak garatuta daudenean gehiago entrenatuko dute. Pixkanaka emaitzak hobetu eta beraien motibazioa sekulakoa izango da juniorretan. Jokalariren bat selekziora edo lehen taldearekin joango da lehen aldiz eta motibazioak gora egingo du. 18 urte eta teknika indibidualeko saioak egiteko prest egongo dira. A taldetik gertu daude etamotibazioak gora egiten du. Potentzial berdineko bi talde, baino B taldeak seniorretan etorkizun hobea izango du.
Nire kasuan: EBAko taldean, B taldeko jokalariak ditugu orokorrean. Oso gutxi dira alebinetan saskibaloiean hasi zirenak. Besteak infantil bigarren urtean, kadeteetan eta badira juniorretan saskibaloiean hasi zirenak ere. Gaitasun fisikoak zituzten denak eta saskibaloiera egokitu behar zuten. Denak entrenatzeko gogokin eta denborak aurrera egin ahala entrenatzeko gogoarekin jarraitzen zuten. Teknika indibiduala egiteko gogoz. Partidu asko galtzetik, pixkanaka irabazi eta motibazioa handituz. Seniorrera iritsi eta oraindik hobetzeko gogoz egon arte.
Errendimendua bilatzen da, ACBko jokalariak. Gaizkaren adibidea. Futboletik saskibaloiera. Bi entrenamendu bere taldearekin eta tarteka hirugarrena talde zaharrago batekin. Entrenatu bai, baino erre gabe. Benetan entrenatu eta teknika indibiduala sartzeko momentua iritsi zenean motibatuta eta gogoz. Frustraziorik gabe.
gazika
Jokalarien motibazioak beti gorako bidea egin beharko luke. Bestela ez dugu zerbait ondo egin. Seniorretara konpetitzeko eta entrenatzeko gogoarekin iritsiz. Frustrazioak bideratuz eta kalitate handiko jokalariak zainduz, seniorretan errendimendua emateko.

2014/10/30

Denboraldiko aste normal bat

Aurreko asteko partidu prestaketaren inguruko txarla osatzeko asmoz, aste normal bateko lana edo egitura gutxi gora behera azaltzen saiatuko gara. Batzutan gauza batzuk, besteetan beste batzuk. Hau adibidez aste hontakoa da.

Aurten igoerarekin 5x5ko ariketei denbora gehiago dedikatzen zaionez, teknika indibidualeko saioak proposatu dira jokalariek beraien progresioarekin jarraitu dezaten eta beraien mugimenduei egotutako ariketak egiten saiatzen gara.




Astelehena:

Entrenamendua baino lehen teknika indibiduala, kasu honetan (edo astelehen honetan) botea. 25-30min


Astelehenetan entrenamendua gimnasioan lan fisikoarekin hasten da. 30min inguru eta ondoren kantxako lana. Guztira 1:30h inguru.


Entrenamenduaren ondoren eta asteko teknika indibidual antolaketaren arabera jokalari bat/batzuk tiroa egiten gelditzen dira. 10-15min





Asteartea:

Entrenamendua baino lehen asteko lehen bideo saioa dago. Asteburu akatsak eta hobetu beharrekoa aztertzen dira. Ondoren kantxan entrenamendua. Bukatutakoan entrenamenduaren arabera tiro saioa egoten da jokalariren batekin astelehenean bezala.





Asteazkena eta osteguna:

Jokalarien denboraren arabera teknika indibidualeko saioak proposatzen dira. Gehienez 2-3 jokalari elkartzen dira. Eguerdian eta arratsaldetan egiten dira entrenamenduak. Asmoa ahal danean behintzat bi astez behin gutxienez horrelako saio bat egitea (libre edo gogoarekin dauden jokalariekin noski). 45min-1h inguruko saioak izaten dira. Taldean karga edo neke handia nabaritzen bada entrenamendu mota hauek ez dira proposatuko, atsedena ere entrenamenduaren zati garrantzitsua da.





Ostirala:

Entrenamendua baino lehen tiro-teknika indibidual saioa intentsitate oso bajuan. Astean zehar ezin izan duen eta gogoarekin dagoen jokalariekin.

Bideo saioa egoten da kantxara sartu baino lehen. Asteburuko aurkaria aztertzen da eta entrenamenduan egingo den lana azaltzen da asimilazioa azkartu nahiean. Bideo hau ere normalean partidu aurreko lehen txarlan ikusten da eta jokalariei internetez bidaltzen zaie txostenarekin batera lasaiago ikusi nahi badute edo zalantzarik sortzen bazaie.

Kantxan entrenamendua egiten da baino aurkarian atentzioa bezeria jarriz.



4x4x4 Rotazio defensiboak / Erasoan erabaki azkarrak bilatu

Taldeko jokalari batek pasea mozterakoan arriskua hartu baino ez da iritsi. Bere jokalariak baloia hartzen du. Hortik aurrera erasoak eta defentsak nola jokatu behar du?

4x4x4 ariketa batean oinarrituko gara baino zelai erdiko edo pertsona gutxiagorekin egiten den ariketa bat baliatu dezakegu.

Defentsa: Lau defenditzaileen artean, baten izena esango dugu. Jokalari horrek fondo, bandako edo zelai erdiko marra ikutu behar du (gertuena edo egokiena iruditzen zaiona). Momentu horretan hiru defendatzaile egongo dira lau erasotzaileren aurka. Momentu batean kantxa gehiago eta aurkari gehiago defenditzera pasa beharko dute. Marra ikutuko duen jokalariak normalean bakarrik dagoen jokalariarekin errekuperatzen du.

Defentsan arauak edo prioridadeak markatu behar dira. Jokalari arriskutsuenak defenditu, portzentai handienak dituzten egoerak defenditu...


Erasoa: Momentu hortako abantaila irakurri beharko du. Bakarrik dagoen jokalaria bilatu eta laugarren defendatzailea iritsi baino lehen bukatzen saiatu. Jokoaren irakurketa azkar bat egiteko balio dezakeen ariketa edo moldaketa.

Intentsitate handiko ariketa konsideratu daiteke, defentsak esfortzu handia egiten du, nahiz eta atseden hartzeko denbora bat izan. Komunikazioa landu behar da jokalari bat edo bestea baloira gertutatzeko.

2014/09/22

¡Usted es su padre, no su entrenador!

Entrenatzaile bezala askotan gurasoekin harremanak zaindu behar ditugu. "El Pais"eko artikulo interesgarri honetan hainbat aholku azaltzen dira harreman horiek zaindu, hobetu eta ahal bada bi aldeentzako onuragarriak izateko.

http://elpais.com/elpais/2014/09/19/eps/1411145614_994965.html

¡Usted es su padre, no su entrenador!

Los niños practican deportes por diversión. Olvidar esta máxima y generar presión en los hijos es el mejor camino para conducirles a que lo abandonen

ILUSTRACIÓN DE JOÃO FAZENDA

“Me siento triste cuando mi padre me regaña después del partido. Me dice que no he jugado con intensidad, que así no seré nunca un jugador de Primera División, que fallo en los pases porque me falta concentración. Y mi madre le apoya. Dice que juego como si no me importara ganar. También me echan en cara que se gasten dinero en mí y que me dedican muchas horas llevándome y recogiéndome del fútbol. A mí me gusta jugar al fútbol, me gusta aprender cosas nuevas, dar un pase de gol, estar con amigos, ganar, pero tampoco me importa mucho perder, porque eso es lo que nos dice el míster. Pero últimamente ya no disfruto, vengo a jugar los fines de semana nervioso, pensando que si no le gusto a mi padre, lo oiré gritar desde la banda, me dirá que me mueva, que espabile, y a veces me siento tan nervioso que no sé ni por dónde va el balón. Si vale la pena seguir viniendo cuando ya no disfruto. Pero si decido no jugar más, también les voy a decepcionar”. 
Son muchos los padres y madres que acompañan a sus hijos a los partidos, competiciones y entrenamientos. Se sientan en la grada, observan, les dan directrices y se involucran en el deporte de sus hijos como si ellos fueran los que dirigen. Existen diferentes especímenes de padres y madres.
Los que asumen papeles positivos. Son aquellos en los que el interés del padre está en que su hijo disfrute de lo que hace.
Habla cuando estés enfadado y harás el mejor discurso que tengas que lamentar”
Ambrose Bierce
El padre taxista. Acompaña a su hijo, le deja en el entrenamiento, le recoge. Suele ser un padre al que los deportes le gustan bastante poco, pero le interesa que su hijo sea feliz.
El padre positivo. Anima, refuerza, se preocupa por cómo han ido los partidos. Le transmite entusiasmo sin presión. Felicita al chaval por el mero hecho de jugar y entrenar.
El padre involucrado. Le gusta participar en las decisiones y propuestas del club. Se interesa por la formación de los chavales o porque el centro obtenga ingresos. Este tipo de padres son activos en la divulgación de valores en el club y participan con cualquier acción que pueda mejorarlo.
Existen otros papeles, los negativos. Son aquellos en los que el comportamiento del padre influye negativamente en su hijo, generándole presión, exigiendo resultados y poniendo unas expectativas por encima de lo que el entrenador o el club esperan del niño.

En buena línea

ILUSTRACIÓN DE JOÃO FAZENDA
CITA
“Lo más importante del deporte no es ganar,
sino participar, porque lo esencial en la vida
no es el éxito, sino esforzarse por conseguirlo”
Barón Pierre de Coubertin
VíDEOS
‘L’equip petit’
Roger Gómez y Dani Resines
https://www.youtube.com/watch?v=TvLV5Iy6YDk
‘Seis contra seis’
Marco Fettolini y Miguel Aguirre
con Pepu Hernández (exseleccionador
nacional de baloncesto)
https://www.youtube.com/watch?v=3zfxFAKoZj8
El padre pesado. Se pasa todo el día hablando de lo bien que juega, nada o corre su hijo y de que apunta maneras. No presiona directamente al niño, pero sin querer le traslada que su valor como chaval está en el juego.
El padre entrenador. Grita directrices desde la banda, corrige a su hijo cuando se monta en el coche, incluso contradiciendo las indicaciones del entrenador. Genera confusión en el niño, que por un lado tiene una idea de juego que el profesional trata de inculcarle, y por otro, la versión de su padre o madre. En deportes como la natación, este padre está en la grada paseando de punta a punta de la piscina, cronómetro en mano, midiendo tiempos y apuntando en una libreta. No es de recibo crear presión en el niño con distintos mensajes. ¿A quién cree que debería obedecer su hijo?
El padre que se cree Cholo Simeone. Trata de motivar, transmitir garra, le pide al hijo que se entregue, que se esfuerce, que se deje la piel en la cancha, que trabaje, que compita como si se le fuera la vida en ello. Pero olvida algo muy importante: ni su hijo es un jugador de Primera División que tenga que ganarse la vida jugando ni él es el entrenador del Atlético de Madrid. Solo consigue que su hijo pierda de vista los valores que le transmite el club, donde normalmente prevalece la generosidad por encima de la individualidad, disfrutar y aprender por encima de los resultados, y el juego limpio por encima de competir a cualquier precio.
El padre que resta en todos los sentidos. Da gritos desde la grada, desacredita al míster, le dice a su hijo que no entiende por qué él no juega cuando sus compañeros son peores que él, se comporta de forma grosera con el rival, insulta al árbitro y otras impertinencias más. Es el padre del que cualquier hijo se sentiría avergonzado.
Los motivos por los que los padres pierden los papeles son diversos. Muchos esperan que sus hijos les saquen de pobres convirtiéndose en Nadales o Cristianos. Otros desean que su hijo gane todo porque sus victorias son sus propios éxitos, es la manera de sentirse orgullosos del chaval y presumir de él delante de sus amigos y en el trabajo. Otros proyectan la vida que ellos no pudieron tener. Otros no tienen ningún autocontrol. No lo tienen en el partido de sus hijos, ni cuando conducen, ni cuando se dirigen a las personas. Y por últimos están los que cruzan los límites sencillamente porque no tiene consecuencias. Saben que está mal, pero su mala educación o ausencia de valores les hace comportarse como personas poco cívicas y desconsideradas.
El valor está en hacer deporte, porque es una conducta saludable, pero sobre todo en ser capaces de divertirse y relacionarse con los amigos. Lo demás no importa. Si no le presiona para que se supere con la consola de videojuegos, ¿por qué lo hace cuando va a los partidos? En el momento en el que la palabra jugar pierde valor –“jugar al baloncesto”, “jugar al fútbol”, “jugar al tenis”–, su hijo dejará de disfrutar y no querrá seguir yendo.
Si es padre o madre, recuerde, por favor, que es un modelo de conducta para su hijo y para sus compañeros de equipo. A los hijos les gusta sentirse orgullosos de sus padres y, en cambio, lo pasan terriblemente mal cuando se les avergüenza. Ser modelo de conducta conlleva mucha responsabilidad, porque sus hijos copian lo que ven en usted. Y su forma de comportarse debe ser la ejemplar para que facilite el aprendizaje de una serie de valores que acompañan al deporte.
Si como padre o madre desea sumar, tenga en cuenta el siguiente decálogo:
1. Recuerde el motivo por el que su hijo hace deporte. El principal es porque le gusta. Existen otros, como practicar una conducta sana, estar con amigos o socializarse. El objetivo no es ganar.
2. Comparta los mismos valores que el club. Busque un centro deportivo afín a su filosofía de vida.
3. No dé órdenes. Solo apóyele, gane o pierda, juegue bien o cometa errores.
Disfruta del viaje, y deja de preocuparte por la victoria y la derrota”
Marr Biondi
4. No le obligue a entrenar más, ni a hacer ejercicios al margen de sus entrenamientos. Su hijo no es una estrella, es un niño. Aunque tenga talento, puede que no quiera elegir el deporte como profesión y solo lo practique por diversión.
5. No presione, ni dé directrices, ni grite, ni increpe, ni maldiga; no haga gestos que demuestren a su hijo que se siente decepcionado por su juego.
6. Respete a todas las figuras que participan en la comunidad deportiva: entrenador, árbitros, otros técnicos, jardineros…
7. Controle sus emociones. No se puede verbalizar todo lo que pasa por la mente. Las personas educadas no muestran incontinencia verbal.
8. Nunca hable mal de sus compañeros. Los otros niños forman parte del equipo. El objetivo grupal siempre está por encima del individual. Y hablar mal de sus colegas es hablar mal de la gente con la que comparte valores, emociones y un proyecto común.
9. Modifique su manera de animar. No se trata de corregir al niño, sino de reforzarlo.
10. No inculque expectativas falsas a su chaval, como decirle que es un campeón, que es el mejor y que si se esfuerza podrá llegar donde quiera.
La felicidad de los niños está por encima de todo. Siéntase siempre satisfecho con lo que haga, gane, pierda o cometa errores. Felicítele por participar más que por competir. Y recuerde que su hijo hace deporte para divertirse él, no para que lo haga usted.

2014/05/22

Agur 13/14 denboraldia

Konturatzerako amaitu da denboraldia. Atzoko eguna izango balitz bezala gogoratzen det aurredenboraldiko lehen entrenamendua. Argentinan bi hilabete boluntario bezela egon ondoren iritsi bezain laster hasi genituen entrenamenduak. Ez nekien goiza, arratsaldea edo gaua zen. Ordu aldaketarekin guztiz aztoratuta, nere buruari behin eta berriro esaten nion: "Jarri pilak 2 egun barru Kataluñako txapelketara goaz!!" Urte osoan, hori izan dut buruan, baino hurrengo asteburuko aurkariarekin.

Kataluñako esperientziak lurreratu eta lehen harriak jartzeko balio izan zuen. Aquapark, afaldu ondorengo hizketaldi luzeak... zerbait garrantzitsuaren hasiera izan zen hori. Aurredenboraldia ere guztiz aldatu genuen. Aurreko urteetan epe luzeko errendimendua bilatzen genuen, aurten arriskuak hartu (denboraldia oso luzea egin zitekeen) eta topera hastea erabaki zen eta handik aurrera markatutako pikoak bilatzea. Denboraldia amaitu berritan guztiz asmatu genuela dirudi.




Lehen jardunaldietan sentsazio oso onak izan ziren. Defentsan aurreko urteetako maila mantentzeaz gain erasoan fin ari ginen. 113 puntu sartzera iritsi ginen arte. Paduran galduta zalantzatxo batzuk azaldu ziren baino gogor entrenatzen pixkanaka garaipenak pilatzen joan ziren. Arrasate Tolosara guretzat momenturik txarrenean etorri zen baino ahulezitik indarrak aterata garaipena etxean geratu zen. Orduan hasi ginen helburu bezala igoera ikusten eta gure buruan guztiz sinisten. Handik aurrera gogor entrenatu eta intentsitate handiko entrenamenduak izan genituen. Joku maila igo eta 26 garaipen lortu ditugu. Ligako defentsa eta erasorik hoberena izaten. Klubeko harrobiaren garaipena izan da. Jokalari gazte asko aurrera pauso bat emanez denboraldi berdinean. TAKE ezberdina egiten duena bere jendea da eta aurten sentitutako babesa ezin da hitzez adierazi.

Gauza asko daude hobetzeko. Kritikotasun puntua ez da iñoiz galdu behar eta ez da galduko. Hemendik aurrera gertatzen dena ikusi behar...

Bigarren urtez junior neskekin ere egon naiz. Hasieratik bagenekien Liga Vascan plaza bakarra egonda oso zaila izango zela sailkatzea, helburu bezela Gipuzkoako kopa markatu genuen. Hasiera gora beheratsua edukita denboraldiko bigarren zatian egin genuen gure saskibaloirik hoberena. Kopako finalean galduta 2. postuarekin konfirmatu behar izan dugu.


Oso pozik nago talde hau entrenatzeko aukera izan dudalako. Pertsona talde izugarria izan delako eta beti egon direlako irrifar batekin entrenatzeko prest (entrenamendu "fisikoa" zegoenean ezik). Oroitzapen ezin hobea daramat nahiz eta pertsonalean sentsazio kontrajarriak eduki. Txapelketa ez lortzearekin, jokalariei daukaten saskibaloi guztia atera ez diedalaren sentsazioa daukat. Merezi zuten kopa irabaztea baino noski, aurkariak ere jokatzen du eta finalean gu baino hobeak izan ziren, merezitasun osoz irabaziz.

Aurten ere Gipuzkoako junior selekzioa entrenatzeko aukera izan det. Hasiera batean zaila zirudien txapela lortu genuen bi partidu berdindu irabazita. Ze aberasgarria den horrelako jokalariak entrenatzea. Zerbaitegatik dira Gipuzkoako hoberenak... 5 urteren ondoren polita izan da horrela amaitzea. 5tik 5!



Orain atsedena hartu, teknika indibidualeko entrenamenduak egiteko aprobetxatu eta hurrengo denboraldia pixkanaka prestatzera. Denboraldian zehar denbora gutxi dagoeneaz, informatu eta ikasten jarraitzeko momentua. Infantilen Euskadiko selekzioa entrenatzeko aukera izango det hurrengo denboraldian. Adin polita jokalariaren garapen prozesuan. Oso gustora edukiko dudan aukerarekin. Baino hemendik aurrera batez ere, saskibaloia ez diren gauzei denbora ASKOZ gehiago dedikatzera.

Aprobetxatu nahi det bankilloetako lankide bezela izan ditudan Alain, Andoni eta Oraitzi eskerrak emateko. Zuen laguntzarekin, dena azkoz ere errexagoa izan delako.


Agur 2013/2014, kaixo 2014/2015!

2014/02/14

1x1 mugimenduan

Bi ariketa hauekin 1x1ko ariketak abiaduran landuko ditugu. Aurretik eginiko teknika indibidualari oposaketa sartzen joateko balio dezakete.
 
 
Lehenengo ariketan hegalean erasotzailea jarriko da eta tiro librea defendatzailea. Defendatzaileak pasea eman eta fondoko marra ikutu beharko du defenditzera joan baino lehen. Erasotzaileak konoen atzetik abiadurako botean, erasotzeko markatuta dagoen eramua erabiliko du. Defentsak gainera partidutako laguntza edo rotazio batean lana nola egin landu dezake.
 

 
Bigarren ariketa honetan zelai erdian edo pixkat aurrerago bi fila jarriko ditugu. Berriro ere defendatzaileena eta erasotzaileena. Erasotzaileak pasea emango dio eta kontrako konoaren atzetik defenditzera joan beharko du. Erasotzaileak kontrako konoa pasa eta saskia erasotuko du. Sarrerak oposaketarekin eta abidurazko botea lantzeko aproposa izan daiteke ariketa hau.




Pasea efektoarekin

Eskubaloiean jaurtitzeko edo pasatzeko ohikoa den baliabide indibiduala ikusi daiteke bideoan. Botearen ondoren pasean efektoa emanez bikain iristen da, laguntzari aukerarik eman gabe.


Dena asmatuta dagoela esaten denean... Nork erakusten du pase mota hau?

2014/02/12

2x2 kantxa erdian

Entrenatzaileok beti izaten dugu gure erasoko jokoa desglosatu edo zatitzeko asmoa. Zailtasunak ikusten ditugu askotan horrelako egoerak lantzeko, jokalariei zaila iruditzen zaielako, batez ere zelai mugatzen badegu. Ondorengo bideoan oso garbi ikusten da partidu batean 2x2ko egoera bat. Kanasta erasotu, baloia atera, kanasta erasotu... Beti ere saskia era erosokor batean erasotuz. Kontzeptuak garbi edukiz 2x2ko jokaldia zelaiaren alde batean.